Karajia/ Stad der doden

Het is weer een stralend blauwe dag. Vandaag naar Karajia . De rit gaat van de hoofdweg af 15 km over een niet geasfalteerde bochtige bergweg, vangrails ontbreken ook.  We stijgen 600 meter en komen aan in Luya bij het restaurant waar we vanmiddag gaan lunchen, het restaurant is sober en donker, de toiletten zozo. De keus zoals de andere keren beperkt tot kip, forel, lomo en tortilla, we bestellen kip en hopen dat het goed komt. De reis gaat verder naar Karajia over een nog hobbeligere weg en een hoogte van 3300 meter. Voor we het kaartje krijgen weer de gebruikelijke administratieve handelingen, paspoortnummer, leeftijd en dergelijke.

Het pad naar de sarcofagen is 1 km naar beneden, ook hier weer de mogelijkheid om een met een paard te gaan.  We gaan ondanks de inspanningen van gisteren de uitdaging aan. Onderweg genieten we weer van de prachtige omgeving en komen een tandeloos vrouwtje in traditionele Peruaanse kleding met een bos hout op haar rug tegen. Ze vindt het leuk om op de foto gezet te worden en neemt er de tijd voor waarna ze haar pad omhoog gestaag al draad spinnend voort zet.

Even verder op komt een boer met zijn zoon en 2 koeien aan die ze naar boven zeulen. Beneden aangekomen krijgen we een eerste uitleg over de sarcofagen , voor wie ze waren, hoe ze zijn opgebouwd en waarom ze daar  geplaatst zijn. Er stonden oorspronkelijk  toen ze ontdekt werden 8 sarcofagen maar door aard bevingen zijn er 2 verloren gegaan. Er zitten veel zwaluwen en ook groene parkieten die luid kwetterend wegvliegen. Het vermoeden bestaat dat na het  plaatsen het pad er naar toe weg is gehaald zodat ze veilig waren voor de vijand. Iets verder staan in een nis nog een aantal sarcofagen. Het pad omhoog is pittig mede door de grote hoogte maar met de nodige rust pauzes en de voor een soles gehuurde stokken, te doen. 

Op naar de lunch. We krijgen eerst een groot bord aardappelsoep en daarna een nog groter bord kip met friet, rijst en groenten en het is van goede kwaliteit.  

Na de lunch gaan we met gids Gaudio op weg naar de stad der doden. De rest van de groep welke allen Peruanen zijn en die niet van lopen houden, gaan naar een grot. De tour begint met een rit in een tuktuk over een weiland achtige weg. Onderweg komen we langs een prachtig bergmeertje en komen een boertje met 2 ossen die een boomstam voortslepen tegen. We passeren ook een toegangshek echter deze ligt plat! We gaan 30 minuten berg op tot we niet meer verder kunnen en te voet de afdaling over een pad vol met los liggende stenen en wat op sommige stukken behoorlijk stijl is. Onze gids laat wilde citroen tijm zien en ruiken, er staan ook verschillende soorten orchideeën langs het pad. De uitzichten zijn fenomenaal. We zien in de verte de Gocta waterval. 

Na 1 uur komen we bij een hek, om vernielingen te voorkomen kan je er alleen met een gids in, we lopen over een smal pad met naast ons een 400 meter diepe kloof, het advies van de gids om vooral maar naar de bergwand te hellen nemen we graag ter harte. Hij vraagt ook of we niet duizelig zijn! We komen bij wat oude muren , wat opvalt is dat de muren al gestukadoord zijn met daarop muur schilderingen. Verderop staan wat huisjes (mausoleum) en nog verder weg op een onbereikbare plaats staan sarcofagen, met het inzomen van de camera komen ze in beeld. De gids verteld dat zijn voorvaderen deze plaats hebben vormgeven en het voor hem een heilige plaats is. De klif waar de sarcofagen in staan is minstens 400 meter hoog en nagenoeg loodrecht, de omgeving is om stil van te worden. De muren van de huisjes zijn zwart geblakerd, volgens de gids is dit gekomen doordat bewoners van de nabij gelegen vallei werden geteisterd door ziekten en dachten zij dat het kwam door de aanwezigheid van de mummies hier. Het gesprek gaat over geloof, Luther en de verwevenheid van de Peruanen met het universum.

De terugtocht gaat makkelijker,  klimmen is op dit pad  makkelijker dan dalen met al de losse stenen, de gids helpt Mia regelmatig door haar aan de hand te nemen. We klimmen in een uur naar boven. Gelukkig staat de tuktuk nog op ons te wachten  en racen we met ronkende motor terug  naar het dorp. Hier staat ons reisgezelschap nieuwsgierige naar onze verhalen al op ons te wachten en krijgen we hun ervaringen van de modderige, vochtige en donkere grot te horen. We zijn rond half 7 weer terug in Chachapoyas. Helemaal kapot maar zeer voldaan van alle indrukken.